قرآن درباره‌ی حضرت صدیقه‌ی طاهره می‌فرماید: « انا اعطیناک الکوثر»، کلمه‌ای بالاتر از کوثر نیست. قرآن می‌گوید: فاطمه نه‌تنها خیر است بلکه کوثر است، یعنی خیرِ وسیع، یک دنیا خیر. (حماسه‌ی حسینی، ج ۱، ص۳۲۷)
آیه‌ی «انا اعطیناک الکوثر» مخصوصاً به قرینه‌ی«ان شانئک هو الابتر» اشاره به کثرتِ ذُریّه است. البته تن‌ها کثرتِ ذُریّه، کوثر و خیر کثیر نیست، طیّب بودن و صالح بودن و مصلح بودن و ستون فقرات اسلام بودن نیز در این امر دخالت دارد.
پس تنها نظر به کمّیت نیست، کیفیت هم در نظر است. عملاً معلوم شد که نسلِ پیغمبر که از بطنِ زهراست، واقعاً کوثر است، یعنی خود زهرا کوثر است، از زهرا کمّاً و کیفاً خیرات کثیر ظاهر شد.
حضرت زهرا(س) به حسب ظاهر در ۱۸ سالگی از دنیا رفت. در زمان حیاتش به خاطر این‌که تحت شخصیت و عظمت رسول خدا(ص) و امیرالمؤمنین(ع) بود، بُروز زیادی نداشت و ادب هم همین را اقتضا می‌کرد، ولی به حُکم مثلِ معروف «ای بسا شاعر که بعد از مرگ زاد»؛ زهرا(س) بعد از مرگش به وسیله‌ی ذُرّیه‌ی پاکش زنده شد. خون پاک و پرجوش زهرا(س) در رگ فرزندانش اثر کرد.
در میان قریش، هاشمیان و در میان هاشمیان، علویان و در میان علویان، فاطمیان ممتازند. ستونِ فقرات اسلام بنی فاطمه‌اند. ائمه، علما، حکما، سیاسیون، شعرا، انقلابیون و نهضت کنندگان، آمران به معروف و ناهیان از منکر و بالاخره مصلحین از میان این‌ها برخاسته‌اند.
این است سِرّ خمس که نسب سادات، ممتاز و مشخص باشد و این است سِرّ«قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی» (شوراـ۴۲) و نسل زنده، این است که در قرنِ سیزدهم و چهاردهم افرادی مثل میرزای شیرازی پیدا می‌شوند و گوهر خود را با تحریم تنباکو ظاهر می‌کنند و یا افرادی مثل سیدجمال‌الدّین اسدآبادی پیدا می‌شوند و نهضت‌های اسلامی را پایه‌گذاری می‌کنند.

(یادداشت های استاد، ج ۹، ص۳۰۳)