بزرگترین بركات ولادت عظیم نبی بزرگوار اسلام، عبارت بود از هدیه كردن توحید و عدالت به جوامع بشری.
جمهوری اسلامی، بخصوص برای ولادت نبیّ اکرم و بعثت این بزرگوار و هر چه مربوط به ایشان است، اهتمام ویژهای قائل است.
ولادت پیغمبر اعظم یك حادثهی صرفاً تاریخی نیست؛ یك حادثهی تعیین كنندهی مسیر بشریت است. خود پدیدههائی كه در هنگام این ولادت بزرگ، طبق نقل تاریخ دیده شد، یك اشارات گویائی به معنا و حقیقت این ولادت است. نقل كردهاند كه در هنگام ولادت نبیمكرم اسلام (صلّی اللَّه علیه و اله)نشانههای كفر و شرك در نقاط مختلف عالم دچار اختلال شد. آتشكدهی فارس كه هزار سال بود خاموش نشده بود، در هنگام میلاد پیغمبر خاموش شد. بتهائی كه در معابد بودند، سرنگون شدند؛ و راهبان و خدمتگزاران معابد بتپرستی متحیر ماندند كه این چه حادثهای است! این، ضربهی نمادینِ این ولادت بر شرك و كفر و مادهگرائی است. از طرف دیگر كاخ جباران امپراطوری ایرانِ مشركِ آن روز دچار حادثه شد؛ كنگرههای كاخ مدائن – چهارده كنگره – فرو ریخت. این هم یك اشارهی نمادینِ دیگر است به اینكه این ولادت مقدمه و زمینهای است برای مبارزهی با طغیانگری در عالم؛ مبارزهی با طاغوتها. آن جنبهی معنویت و هدایت قلبی و فكری انسان، این جنبهی هدایت اجتماعی و عملیِ آحاد بشر. مبارزهی با ظلم، مبارزهی با طغیانگری، مبارزهی با حاكمیت بناحقِ ستمگران بر آحاد مردم؛ اینها اشارات نمادینِ ولادت پیغمبر است.
ولادت پیغمبر اکرم (صلّیاللهعلیهوآلهوسلّم) و همچنین بعثت آن بزرگوار، روحی بود که در کالبد دنیای مردهی آن روز دمیده شد. آن دنیا بظاهر زنده بود؛ حکومتها، سلطنتها، تلاشها، فعّالیّتها برقرار بود، امّا در آن دنیا مرگ انسانیّت بود، مرگ فضیلت بود. آنچه بود جفا بود، ظلم بود، تبعیض بود، قساوت بود؛ فضیلتها مرده بود و رسول اکرم، خودش و دعوتش در آن دنیا روحی دمیدند. اینکه عرض میکنیم دعوتش و خودش، چون خود پیغمبر هم تجسّم اسلام بود. از همسر مکرّم پیغمبر اسلام نقل شده است که گفت «کانَ خُلقُهُ القُرآن»؛(۱) قرآن مجسّم بود. پیغمبر و دینش در آن دنیای مرده روحی دمیدند. اِستَجیبوا للهِ وَ لِلرَّسولِ اِذا دَعاکُم لِما یُحییکُم؛(۲) حیات بود آنچه او آورد برای آن مردم و دنیای ظلمانی و مرگزده و آفتزده.
بزرگترین بركات ولادت عظیم نبی بزرگوار اسلام، عبارت بود از هدیه كردن توحید و عدالت به جوامع بشری.
مباركترین مولودی كه در طول تاریخ متولّد شده است، وجود مقدّس نبیّ مكرّم اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم است. این بركات، از لحظهی ولادت شروع میشود؛ این عجیب هم نیست. حضرت عیسی علیه الصّلاة و السّلام در آغاز ولادت فرمود: «و جعلنی مباركاً این ما كنت». مبارك بودن خود را از اوّلین ساعات یا اوّلین روزهای ولادت اعلام كرد. در مورد پیامبر ما نیز همینطور است. آنچه تواریخ ثبت كردهاند كه كنگرهی كاخ كسری فروریخت، یا آتشكدهی قدیمی خاموش شد و از این قبیل علائم و نشانههایی كه ثبت شده است اینها همه مبشّرات بركات وجود این موجود عظیم است. هرآنچه در این عالم بر اساس حاكمیت شرك و كفر و استبداد و ظلم و تفرقه بین آحاد انسان وجود داشته است، باید به بركت وجود این انسان والا و ممتاز و بینظیر، بتدریج زایل شود.
در مثل چنین روزی[۱۷ربیع الاول]، خداوند متعال بزرگترین ذخیرهی الهی را كه وجود مقدّس پیامبر گرامی بود، به عرصهی وجود آورد؛ این شروعِ یك مقطع تعیین كننده در سرنوشت بشر بود. در آیات ولادت پیامبر گفتهاند، وقتی آن بزرگوار متولّد شد، كنگرههای كاخ كسری ویران گردید؛ آتشكدهی آذرگشسب كه قرنها روشن بود به خاموشی گرایید؛ دریاچهی ساوه كه در نظر عدّهای از مردم در آن وقت، مقدّس شمرده میشد، خشك شد و بتهایی كه بر گِرد كعبه آویخته بودند، سرنگون شدند. این نشانهها كه كاملاً رمزی و نمادین است، نشاندهندهی جهتِ اراده و سنّت الهی در پوشاندن خلعت وجود به این موجود عظیم و این شخصیت والا و بینظیر است. معنای این حوادثِ نمادین این است كه با این قدوم مبارك، بساط ذلّت بشر، چه به وسیلهی حاكمیت جبّاران و حاكمان مستبد – از قبیل آنچه در آن روز در ایران و روم قدیم وجود داشت – و چه به وسیلهی عبادت غیر خدا، باید برچیده شود.
بشر باید به وسیلهی این مولود مبارك، آزاد شود؛ هم از قید ستمی كه به وسیلهی حكّامِ جور بر انسانهای مظلوم در طول تاریخ تحمیل شده است، و هم از قید خرافهها و اعتقادات نادرستِ ذلّتآفرین كه انسان را در مقابل موجوداتِ پستتر از خود او یا در مقابل انسانهای دیگر، خاضع و ذلیل و ستایشگر میكند. لذا آیهی قرآن در باب بعثت نبیّاكرم میفرماید: «هو الّذی ارسل رسوله بالهدی و دین الحقّ لیظهره علی الدّین كلّه و كفی باللَّه شهیدا». «لیظهره علی الدّین كلّه» زمانبندی نشده است؛ این، جهت را نشان میدهد. بشریت به وسیلهی این حادثه، باید به سمت آزادی معنوی، اجتماعی، حقیقی و عقلانی حركت كند. این كار شروع شد و ادامهاش دست خودِ ما انسانهاست. این هم یك سنّت دیگر در عالم آفرینش است.
ولادت نبی مكرم، سرآغاز یك فجر درخشانی در زندگی بشر بود. با این ولادت، بشارتهای الهی به چشم مردم آن دوران آمد. كنگرهی كاخهای پادشاهان ظلم ویران شد، آتشكدهها خاموش شد، مقدسات پوشالی و خرافی، به قدرت الهی در مناطق مختلفی از عالم از میان رفت. این ولادت مقدمهی بعثت بود و این بعثت برای همهی جهانیان رحمت بود؛ همچنان كه فرمود: «و ما ارسلناك الّا رحمة للعالمین». همهی عالم از بركات این وجود مقدس بهرهمند شدهاند و خواهند شد.
آنچه در سالگرد ولادت پیامبر اعظم برای دنیای اسلام و جامعهی اسلامی مهم است، این است كه انتظارات پیامبر اكرم از جامعهی اسلامی را مدّ نظر قرار بدهد و سعی كند و مجاهدت كند كه این انتظارات برآورده شود؛ سعادت دنیای اسلام در این است و لاغیر.
اهمّیّت وجودیِ وجود مقدّس پیغمبر اعظم بقدری است که خدای متعال بهخاطر دادن این نعمت به بشر، بر او منّت میگذارد؛ لَقَد مَنَّ اللّهُ عَلَی المُؤمِنینَ اِذ بَعَثَ فیهِم رَسولًا مِن اَنفُسِهِم.