نگاه حضرت امام(ره) با تمام نگاه‌ها فرق می‌كرد و برداشت او نيز بسيار مهم و با آن‌چه ديگران در اين‌باره می‌پندارند تفاوت بسيار داشت. اين نوع نگاه و اين اختلاف در برداشت از آن‌جا ناشی می‌شد كه امام خمينی(س) با درایت ویژه‌ی خویش نگاه منحصر به فردی به فرهنگ و آداب و رسوم داشت.
حضرت امام خمینی(ره) هم‌چنان كه در تفكّرات عرفانی‌اش پيوسته به آن نظر داشت، در هر چيزی خدا را می‌يافت و از كوچك‌ترين ذرّه تا بزرگ‌ترين پديده، “جانِ جهان” را می‌ديد و آثار او و صفات و اسماء و افعال او را با علم حضوری و شهودی و با ديده‌ی دل می‌نگريست و به راستي حقيقت “ارني الاشياء كما هي” در او تجلی و ظهور داشت.
وقتي سخن از عيد نوروز به ميان مي‌آمد، امام خميني (ره) به ” تحول در روح و جان” به عنوان بالاترين مرتبه دگرگونی می‌نگريست و اين نگاه با مطلق انديشی درباره‌ی عيد نوروز كه فقط به تحول در طبيعت محدود است تفاوت فراوان دارد.
به نظر من آن‌چه که ملّت ایران در باب عید نوروز انجام داده است، یکی از زیباترین و شایسته‌‌‌ترین کارهایی است که می‌شود با یک مراسم تاریخی و سنّتی انجام داد. اوّلِ سال شمسی ما ایرانی‌ها، یعنی اوّل بهار، عید نوروز است. اوّلاً ملّت ایران افتخار دارد که سال شمسی او هم سال هجری است؛ یعنی هم‌چنان که سال قمری ما، از مبدأ هجرت خاتم الانبیاء علیه و علی آله الصّلاة والسّلام است، سال شمسی ما هم از مبدأ هجرت است. بقیه‌ی ملت‌های مسلمان برای سال شمسی خود، از سال میلادی استفاده می‌کنند، ولی ما ایرانی‌ها، هجرت نبىّ اکرم(ص) را، هم مبدأ سال قمری قرار دادیم، هم مبدأ سال شمسی.
