شورای فرهنگی
  • بهار در بهار
  • شورای فرهنگی
  • صفحات ویژه
    • دهه محرم
    • عید غدیر
    • روز عرفه
    • عید قربان
    • سوّمین شهید محراب آیت الله صدوقی
    • شهید بهشتی
    • واکسن “کووایران برکت”
    • ولادت امام رضا (ع)
    • رحلت امام (ره) و قیام ۱۵ خرداد
    • انتخابات 1400
    • ولادت امام حسن مجتبی(ع)
    • ماه مبارک رمضان
    • اعیاد شعبانیه
    • آغاز قرن امید (نوروز ۱۴۰۰)
    • مبعث رسول اکرم (ص)
    • ولادت امیرالمومنین(ع)
    • فجر پیروزی
    • فاطمه زهرا(س)
    • سالروز شهادت سردار سلیمانی
    • حضرت زینب (س) و روز پرستار
    • شهدای هسته‌ای
    • هفته بسیج
    • هفته‌ی وحدت
    • امامت حضرت مهدی (عج)
    • 28 صفر
    • اربعین
    • هفته دفاع مقدس
  • آموزش
    • سیره‌ی نبوی
    • روشنگری
    • پرسمان
    • عبرت
    • مدرسه‌ی قانون
    • مهارت‌های زندگی
    • مدیر موفق
    • زلال احکام
    • مبانی اندیشه اسلامی
  • اخبار و رسانه
  • آرشیو برنامه‌ها
  • تماس با ما
  • جستجو
  • منو منو

برکات ماه مبارک رمضان از منظر رهبر معظم انقلاب”مدظله العالی”

به بركت ماه رمضان، برای مسلمان فرصتی پيش می‌آيد كه بايد از آن در جهت تقويت حيات معنوی و نشاط مادی خود استفاده كند. يكی از درس‌های بزرگ ماه رمضان كه در خلال دعا و روزه و تلاوت قرآن در اين ماه بايد آن‌را فرا بگيريم و استفاده كنيم، اين است كه با چشيدن گرسنگی و تشنگی، به فكر گرسنگان و محرومان و فقرا بيافتيم. در دعای روزهای ماه رمضان می‌گوييم: «اللهم اغن كل فقير. اللهم اشبع كل جائع. اللهم اكس كل عريان». اين دعا فقط برای‌(مفاتيح الجنان: دعای يوميه ماه مبارك رمضان) خواندن نيست؛ برای اين است كه همه‌ی خود را برای مبارزه با فقر و مجاهدت در راه ستُردن غبار محروميت از چهره‌ی محرومان و مستضعفان موظف بدانند. اين مبارزه،‌ يك وظيفه‌ی همگانی است. در آيات قرآن مي­‌خوانيم: «ارايت الذي يكذب بالدين* فذلك الذي يدع اليتيم* و لا يحض علي طعام المسكين»(ماعون/ آیات۳-۱). يكی از نشانه‌های تكذيب دين اين است كه انسان در مقابل فقرِ فقيران و محرومان بی‌تفاوت باشد و احساس مسئوليت نكند. در ماه رمضان، به بركتِ روزه، طعم گرسنگی و تشنگی و نرسيدن به آن‌چه اشتهای نفس انسان است را درك كرديم و چشيديم. اين بايد ما را به احساس مسئوليتی كه اسلام در قبال مسئله مهم فقر و فقير از يكايك مسلمانان خواسته است و بر دوش آنان وظيفه نهاده است، نزديك كند. ۸۱/۹/۱۵

مواسات در رمضان

همه بايد خود را موظف به مواسات بدانند. مواسات يعنی هيچ خانواده‌ای از خانواده­‌های مسلمان و هم‌ميهن و محروم را با دردها و محروميت‌ها و مشكلات خود تن‌ها نگذاشتن؛ به سراغ آن‌ها رفتن و دست كمك‌رسانی به سوی آن‌ها دراز كردن. امروز اين يك وظيفه‌ی جهانی برای همه انسان‌هایی است كه دارای وجدان و اخلاق و عاطفه انسانی هستند؛ اما برای مسلمانان، علاوه بر اين كه يك وظيفه‌ی اخلاقی و عاطفی است، يك وظيفه‌ی دينی است.

به همسايه‌ها و فقرا رسيدگی كنيد. يكی از عواملی كه نمی‌گذارد دست كسانی كه توانایی كمك دارند،‌ به ياری فقرا دراز شود، روحيه‌ی مصرف‌گرایی و تجمل در جامعه است. برای جامعه بلای بزرگی است كه ميل به مصرف،‌ روزبه روز در آن زياد شود و همه به بيشتر مصرف كردن، بيشتر خوردن، متنوع‌تر خوردن، متنوع‌تر پوشيدن و دنبال نشانه‌های مُد و هر چيز تازه برای وسايل زندگی و تجملات آن رفتن،‌ تشويق شوند. چه ثروت‌ها و پول‌هایی كه در اين راه‌ها هدر می‌رود و از مصرف شدن در جایی كه موجب رضای خدا و رفع مشكلات جمعی از مردم است، باز می‌ماند. ۸۹/۹/۱۵

آموزه­‌های علمی از ماه مبارك رمضان

زرگ‌ترين درس ماه رمضان، خودسازی است. اولين و مهم‌ترين قدم خودسازی هم اين است كه انسان به خود و به اخلاق و رفتار خود با نظر انتقادی نگاه كند؛ عيوب خود را با روشنی و دقت ببيند و سعی در برطرف كردن آن‌ها داشته باشد. اين از عهده‌ی خود ما برمي­آيد و اين تكليفی بر دوش ماست. به هم رحم كنيد تا خدای متعال به شما رحم كند، كسانی كه دستشان باز است، دست تعدی به سمت منافع و مصالح ديگران دراز نكنند. كسانی كه زرنگی و هوش و امكانات و قدرت و مسئوليت و توانايی‌های گوناگون فردی و اجتماعی دارند، از اين توانايی‌ها در راه تعدی به ديگران استفاده نكنند. خود را بنده‌ی خدا بدانيم؛ در مقابل بقيه‌ی بندگان جداً، خود را موظف به همراهی، احسان، نيكی و رعايت انصاف بدانيم؛ آن‌گاه باران رحمت و فضل خدا بر سر ما خواهد باريد؛ ما را شستشو خواهد داد و بركات خود را بر ما نازل خواهد كرد. البته اين وظيفه همه است؛ ولی كسانی كه در جامعه قدرت و مقام و ثروت و نفوذ كلمه‌ای در ميان مردم دارند، بيش از ديگران در مقابل اين بار سنگين، بار خودسازی و محدود كردن قوای خود از تجاوز به ديگران مسئولند. ۸۰/۹/۲۵

جوانان، با صحيفه‌ی سجاديه أنس بگيرند؛ زيرا همه چيز در اين كتاب ظاهراً دعا و باطناً همه چيز، وجود دارد. امام سجاد(عليه الصلاة و السلام)، در اين دعا هم مثل بقيه دعاهای صحيفه‌ی سجاديه، با اين كه در مقام دعا و تضرّع است و با خدای متعال حرف می‌زند، اما سخن گفتنش، از يك روال استدلالی و ترتيب مطلب بر دليل و معلول بر علت، پيروی مي­‌كند. اغلب دعاهای صحيفه‌ی سجاديه، تا آن‌جا كه بنده سير كرده‌ام، همين حالت را دارد. همه چيز مرتب و چيده شده است. مثل اين است كه يك نفر، در مقابل مستمعی نشسته و با او به صورت استدلالی و منطقی حرف می‌زند. همان ناله­‌های عاشقانه هم كه در صحيفه‌ی سجاديه آمده است، همين حالت را دارد.
در اين جا نيز همين طور است. امام در اول دعای مورد اشاره می‌فرمايد:«الحمدلله لذی جعلنا من اهله»(دعای ۴۴صحيفه‌ی سجاديه)«ما را اهل حمد قرار داد» و ما از نعم الهی غافل نيستيم، و او را حمد و شكر می‌كنيم. او راه‌هایی در مقابل ما باز كرده است، كه به حمدش برسيم. هم‌چنين، غايات و راه‌هایی معين فرموده و ما را در اين راه‌ها به رفتن واداشته است.

            

تمامی حقوق این سایت مربوط به دبیرخانه شورای فرهنگی ستاد اجرایی فرمان حضرت امام (ره) می باشد.
روزه درکلام وحیحدیث رمضانرفتن به بالا