امام حسن”علیه السلام” بعد از بیعت مردم، فرمود:
ما حزب پیروز خداییم. نزدیک‌ترین خاندان پیامبریم. اهل بیت پاکیزه و پاک اوییم و «احدالثقلین الّذین خلّفهما رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم فی امّته والثانی کتاب الله فیه تفصیل کل شی ء «لایأتیه الباطل من بین یدیه و لامن خلفه»(۱)؛ و یکی از آن دو گران سنگ هستیم که رسول خدا در امّت خود به یادگار نهاد و دوّمی آن، کتاب خداست که «در آن بیان هر چیز است و از پیش روی آن و از پشت سرش باطل به سویش نمی‌آید».
امام حسن”علیه‌السلام”فرمود:
«ما بقی فی الدنیا بقیّه غیرهذا القرآن فاتّخذوه اماماً یدلّک علی هداکم و إنّ احقّ النّاس بالقرآن من عمل به و إن لم یحفظه و أبعدهم منه من لم یعمل به و إن کان یقرأه ؛ در دنیا غیر از این قرآن چیزی نمانده است. پس آن را امام خود قرار دهید تا شما را به هدایت راهنمایی کند. سزاوارترین مردم به قرآن کسی است که به آن عمل کند، هرچند آن را حفظ نکرده باشد و دورترین فرد از قرآن کسی است که به آن عمل نکند، هرچند آن را بخواند».
امام حسن”علیه‌السلام”فرمود:
«إنّ هذا القرآن یجی ء یوم القیامه قائداً و سائقاً یقود قوماً الی الجنّه أحلّوا حلاله و حرّموا حرامه و آمنوا بمتشابهه و یسوق قوماً الی النّار ضیّعوا حدوده و احکامه و استحلّوا محارمه، این قرآن در روز قیامت در حالی که راهبر است می‌آید؛ مردمی را که حلال قرآن را، حلال و حرام آن را، حرام گرفته‌اند و به متشابه آن ایمان آورده‌اند، به بهشت رهنمون می‌شود و مردمی را که حدود و احکامش را ضایع کرده‌اند و حرام‌هایش را روا شمرده‌اند، به آتش می‌اندازد».
امام حسن”علیه‌السلام”فرمود:
«إنّ هذا القرآن فیه مصابیح النّور و شفاء الصّدور فلیجل جال بضوءه و لیلجم الصّفه قلبه، فانّ التّفکیر حیاه القلب البصیر کما یمشی المستنیرفی الظلمات بالنّور(۴)؛ چراغ‌های نور و شفای سینه‌ها در این قرآن است. پس باید سالک، در نور آن راه به پیماید و با این ویژگی، دل خود را لگام زند؛ زیرا این اندیشیدن حیات دل بیناست، همان گونه که آدمی در تاریکی‌ها با نور روشنایی می‌گیرد».
کسی از امام حسن”علیه السلام” تقاضای اندرز کرد… امام فرمود:
کسی از امام حسن”علیه السلام” تقاضای اندرز کرد… امام فرمود: با نعمت‌های خداوندی خود را بازدارید و از اندرزها سود برید که خدا برای پناه‌جویی و یاوری کافی است. «وکفی بالکتاب حجیجاً و خصیماً و کفی بالجنّه ثواباً و…(۵)؛ و قرآن حجّت و طرف محاسبه‌ای تمام است و بهشت برای ثواب و…»
امام حسن علیه السلام در ضمن موعظه‌ای طولانی پیرامون تمسّک به قرآن فرمود:
«واعلموا علماً یقیناً أنّکم لن تعرفوا التقی حتّی تعرفوا صفه الهدی و لن تمسّکوا بمیثاق الکتاب حتّی تعرفوا الذی نبذه و لن تتلوا الکتاب حقّ تلاوته حتّی تعرفوا الذی حرّفه فاذا عرفتم ذلک عرفتم البدع والتکلّف و رأیتم الفریه علی الله و التحریف و رأیتم کیف یهوی من یهوی و…(۶)؛ یقین داشته باشید تا ویژگی هدایت را نشناسید، تقوا را نخواهید شناخت و تا آنانی را که قرآن را پشت سر انداختید، نشناسید، به پیمان قرآن نتوانید آویخت و تا تحریف‌کنندگان قرآن را نشناسید، آن را چنان که حقّ تلاوت آن باشد، نخواهید خواند. پس وقتی این ها را شناختید، بدعت‌ها و پیرایه‌ها را نیز خواهید شناخت و افتراها بر خدا و تحریف را می‌بینید و پی می‌برید آن که سقوط کرد، چگونه سقوط نمود.»
از نگاه امام حسن علیه السلام «تفسیر» باید روش‌مند باشد. بر این اساس، «تفسیر به رأی» حرام است.
«من قال فی القرآن برأیه فأصاب فقد أخطاء(۷)؛ هرکسی درباره قرآن با رأی خود سخن گوید و به حق باشد، باز گناه کرده است.»
از امام حسن”علیه‌السلام” است که:
«من قرأ القرآن کان له دعوه مجابه امّا معجّله و امّا مؤجّله(۸)؛ هرکس قرآن بخواند، یک دعای مستجاب دارد؛ دیر یا زود.» و فرمود: «من قرأ ثلاث آیات من آخر سوره الحشر اذا أصبح فمات من یومه ذلک طبع بطابع الشّهداء و إن قرأ اذا أمسی فمات فی لیلته طبع بطابع الشهداء(۹)؛ هرکسی هنگام صبح سه آیه آخر سوره‌ی حشر را بخواند، و در آن روز بمیرد، مُهر شهدا خواهد خورد و چون شب شود و بخواند و بمیرد، نیز ممهور به مهر شهدا می‌شود.»
۱ – بحارالانوار،ج ۴۳، ص ۳۵۹؛ شیخ طوسی، ص ۶۹۱.
۲ – کشف الغمّه، ج ۱، ص ۵۷۳؛ ارشادالقلوب، ص ۷۹.
۳ – بحارالانوار، ج ۷۸، ص ۱۱۲ و ج ۹۲، ص ۳۲؛ کشف الغمّه، ج ۱، ص ۵۷۳.
۴ – بحارالانوار، ج ۷۸، ص ۱۱۲ و ج ۹۲، ص ۳۲.
۵ – تحف العقول، ص ۲۳۶؛ بحارالانوار،ج ۷۸،ص ۱۰۹.
۶ – تحف العقول، ص ۲۲۷.
۷ – کشف الغمّه،ج ۱، ص ۵۷۳؛ ارشاد القلوب، ص ۷۹.
۸ – بحارالانوار، ج ۹۲، ص ۲۰۴.
۹ – بحارالانوار، ج ۹۲، ص ۳۱۰.
