در زمان غیبت صغری دو نفر از شیعیان قائم آل محمد(علیه السلام)، با یک‌دیگر مخفیانه گفت‌وگو می‌کردند. یکی از آن‌ها ندیم روز حسنی بود، جاسوسی به سخنان آن‌ها گوش می‌داد او از بین گفت‌وگوی آن‌ها این جملات را به وضوح شنید: برای او اموالی به عنوان سهم امام می فرستند. برای این کار هم وکلایی در تمام نواحی دارد. ویک یک وکلای حضرت(علیه السلام) را نام برد.
وقتی وزیر خلیفه وقت، المعتضد بالله که عبیدالله بن سلیمان نام داشت به وسیله‌ی آن جاسوس از آن مطلب آگاهی یافت تصمیم گرفت که همه‌ی آن‌ها را دستگیر کند.
خلیفه گفت: این مرد، قائم آل محمد را پیدا کنید که برای ما خطر بزرگی محسوب می‌شود.
عبید الله بن سلیمان گفت: به زودی تمام وکلای آن را دستگیر می‌کنیم.
خلیفه گفت: نه، بهتر است با نقشه پیش برویم، عده‌ای ناشناس را با مقداری پول نزد آن‌ها بفرستید هرکدام قبول کرده که آن را بدست امامشان برساند، و اظهار وکلالت نمود او را دستگیر کنید.
از طرفی، از سوی امام(علیه السلام) به تمام وکلا طی چندین نامه اعلام شد:
چیزی از کسی به عنوان سهم امام نگیرید واظهار بی‌اطلاعی کنید.
هنگامی که جاسوسان به این مأموریت اعزام شدند، همه‌ی وکلا از گرفتن آنچه آن‌ها اصرار به تحویل دادنش داشتند، امتناع کردند.
یکی از آن‌ها نزد محمد بن احمد از وکلای حضرت(علیه السلام) رفته و در خلوت به او گفت: پولی نزد من است که می‌خواهم او را برساند محمد گفت: اشتباه می‌کنی من اطلاعی از این موضوع ندارم.
هر قدر او اصرار نمود محمد اظهار بی‌اطلاعی کرد و بدین‌وسیله که حضرت وکلای خود را قبلاً از نقشه‌ی آن‌ها مطلع کرده بود، نقشه‌ی آنان نقش بر آب شد.