جوانی، بهار عمر و فصل طربناک زندگی است. هیچ دوره‌ای از زندگی چون روزگار جوانی، سرسبز و خرّم نیست، و هیچ انسانی همانند زمان جوانی، توان‌مند و پر انرژی نیست. بسیاری از پیروزی‌ها و کامیابی‌ها، تنها در سایه‌ی جوانی امکان پذیر است و بسیاری از آرزوها و هدف‌ها، فقط در فرصت جوانی قابل دست‌یابی است. جوانی فرصتی است که بر خلاف بسیاری از فرصت‌های دیگر، تنها یک بار در اختیار همه قرار می‌گیرد و چون به انجام خویش برسد، هرگز امکان تکرار نخواهد داشت. پس«فرصت جوانی»، طلایی‌ترین فرصت‌ها و ناب‌ترین موهبت‌هاست و نمی‌توان در این نکته تردید کرد که هدر دادن روزگار خوش جوانی و تباه کردن این بهارِ زندگانی، به اندوهی بزرگ و حسرتی همیشگی منجر خواهد شد، اما این روزگار، اقتضاهایی دارد؛ اقتضاهایی که بخشی از آن‌ها به جوان بر می‌گردد و بخشی نیز به آن‌ها که با جوان در تعاملند. آن‌ها که به جوان بر می‌گردد، «خواست‌ها» و «بایسته‌ها»ی جوانی است. “خواست‌ها” یعنی «سرزندگی، شیک پوشی، آراستگی، جمال‌گرایی، آرمان‌گرایی و…؛ و “بایسته‌ها” ، یعنی عبادت و تضرّع؛ دانش‌اندوزی، مهار و تعدیل غرایز، تهذیبِ نفس، ورزش، مطالعه، مسئولیت‌پذیری و….