سیره‌ی امام(ره)از منظر مقام معظم”مدظله العالی”
شـخـصیت حضرت امام(ره) دارای ابعاد گوناگون بود و هرازگاهی بُعدی از ابعاد وجود او نمایان می‌شـد. مـقـام معظم رهبری” مدظله العالی” عظمت کار امام(ره) را به ارتباط ایشان با خدا و تهذیب نفس می‌داند که هـمـه‌ی دشـمـنـان داخـلی و خـارجـی او نـیـز ایـن ویـژگـی را قبول داشتند. برخی از ابعاد شخصیتی آن امام بزرگ عبارت بود از:
پرستش خداوند
روح عـبـادت و بـنـدگـی آن اسـت کـه انـسـان بـه تـمـام مـعـنـا، بـنـده‌ی خـدا شـود و در تمام افـعـال و کردار خویش تابع دستورات الهی باشد. امام خمینی(ره) عابدی فرزانه بود که توانست خود را از بندهای غیرخدایی آزاد کند. ذکر، زیارت و تلاوت قرآن رفیق راه او بـود و آن بـزرگ‌مـرد تـمـام عـمـر خود را با عبادت خدا گذراند. مقام معظم رهبری درباره‌ی ارتباط آن عبد‌ِ صالح با خداوند می‌فرماید:
او اهـل خـلوت ، اهـل عـبـادت ، اهـل گـریـه‌ی نـیـمـه شـب ، اهـل دعـا، تـضـرع ، ارتـبـاط بـا خـدا، شـعـر و مـعـنـویـت و عـرفـان و ذوق و حال بود.
هـمین عبادت‌ها بود که امام راحل را به آن درجه از اطمینان و یقین رسانده بود که در وصیت‌نـامـه‌ی سیاسی الهی خود فرمود با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار بـه فـضـل خـدا از خدمت خواهران و برادران مرخص و به سوی جایگاه ابدی سفر می‌کنم. مقام معظم رهبری درباره‌ی روز آخر عمر آن امام می‌فرماید:
ایشان تا آخرین لحظات حیاتشان ، ذکر و نماز و دعا را از دست ندادند… بعد از اتمام نماز(ظهر و عصر) مشغول ذکر گفتن شدند و تا لحظاتی که در حالت اغما به سر می‌بردند مرتب پشت سر هم می‌گفتند: سبحان اللّه والحمد للّه و لا اله الاّ اللّه واللّه اکبر.
اخلاص
اخـلاص بـا تـمـام زنـدگـی امـام عـجـیـن شـده بـود. تـمـام کـارهـای او بـا نـام و یـاد خـدا شکل می‌گرفت و جز رضای محبوب به چیزی نمی‌اندیشید.
مـقـام مـعـظـم رهـبـری مـعـتـقـد اسـت، آن چـه مـا را از آن بـدبـخـتی‌های گذشته به شوکت و جلال کنونی رسانده است همان اخلاص امام بود و اگر بخواهیم باز هم پیروز و سربلند بـاشـیـم باید همین راه را که رمز پیروزی بوده است ادامه دهیم. اگر هدف و راه ما، هدف و راه امام است، وسایل ما هم باید وسایل امام باشد. وسیله‌ی امام کمک گرفتن از خدا بود، پیش وسـیـله مـا نـیـز بـایـد کـمـک گـرفـتن از خدا باشد که آن هم با زبان میسّر نیست، بلکه با اخلاص عملی می شود. ایشان در مورد اخلاص امام می‌فرماید:
بـزرگ‌تـریـن سـتـایـش بـرای رهبر عزیز ما همین است که او را عبداللّه … یاد کنیم و امام بـزرگـوار مـا مـظـهـر ایـن اخـلاص بـود. او دنـیـا را در مقابل اسلام خاضع و خاشع کرد و دشمنان اسلام را به عقب نشینی وادار نمود.
تواضع
تواضع ، همان فروتنی و افتادگی است که مانع از بهتر دانستن از دیگران می‌شود. امام راحـل بـا تـوجـه بـه مـوقعیت والایی که داشت بسیار متواضع بود. ایشان نه تنها خود را بالاتر از دیگران نمی‌پنداشت بلکه خود را خدمت‌گزار مردم می‌دانست.
مـقـام مـعـظم رهبری معتقد است آن شخصیت با عظمت که همه‌ی دنیا به عظمت او اعتراف دارند می‌گـفت: اگر به من خدمت‌گزار بگویند بهتر است از این که به من رهبر بگویند، و راست مـی‌گفت، او اهل تعارف و تظاهر نبود و خاضعانه اظهار می‌نمود: مردم از ما بهترند، و مـن در برابر شما احساس حقارت می‌کنم. نمونه‌ی چنین انسانی در دنیا و تاریخ سراغ نداریم او از همه‌ی انسان‌هایی که تاکنون دیده و وصف آن‌ها را شنیده‌ایم بالاتر بود.
توکّل
بـا نـگـرشی اندک در فعالیت امام در می‌یابیم علت استواری ایشان در تمام فراز و نشیب‌هـای زنـدگـی، ایـن بـود که اتکای حقیقی به خداوند داشت و جز خدا کسی را مؤثر نمی‌دانست و خداوند نیز از او حمایت کرده و او را به پیروزی‌های خیره‌کننده رساند.
رهـبـر بـزرگـوار انـقـلاب اسـلامـی کـه شـجـاعـت و تـوکّـل ایـشـان نـیـز زبان زد عام و خاص است شهادت می‌دهد که در حوادث وحشتناک که همه‌ی مسئولین به بن بست می‌رسیدند به امام پناه می‌بردند و آن حضرت با دم مسیحایی خود بـه هـمـه‌ی آن‌هـا آرامـش مـی‌بـخـشـیـد. او مـانـنـد کـوهی مقاوم و استوار بود که هیچ چیز او را مـتـزلزل نـمـی‌سـاخـت، بـلکـه هـرگـونـه تـرس و اضـطـراب را از دل همراهان و نزدیکان دور می‌کرد.
دعا و توسل
امام راحل که با تمام وجود دلباخته‌ی اهل بیت(ع) بود هر پگاه و هر شامگاه به آنان توسل می‌جست.
حضرت آیت الله خامنه‌ای توفیقات امام را مرهون ارتباط ایشان با معصومین(ع) می‌داند و مـعـتـقـد اسـت اگـر آن حـضـرت بـا مـنـاجـات و دعـا و تـوسـل سـر و کـار نـداشـت و اهـل اسـتـغـاثـه و مـنـاجـات نـبـود خـدای مـتـعـال این همه توفیق را نصیب ایشان نمی‌کرد به گونه‌ای که هر ماه رمضانی که بر امـام مـی‌گـذشـت انـسـان مـی‌دیـد کـه آن بـزرگوار نورانی‌تر شده است .
عظمت ائمه در دیدگاه امام خمینی(ره) به حدّی بود که آن شخصیت عظیم در برابر خورشیدهای فروزان ولایـت کـوچـکـی و خـاکـ‌سـاری مـی‌کـرد و خـود را در مـقـابـل آن‌هـا ذرّه‌ای بـیـش‌تـر بـه حـسـاب نـمـی‌آورد. و بـه واسـطـه‌ی هـمـیـن دعـاهـا و توسل‌ها بود که خداوند متعال او را هدایت می‌کرد.
