در حدود ۱۰ سال است که بنده خدمت ایشان بودم واقعاً فردی غم‌خوار برای ملّت به نظر می‌رسید بله ایشان تا ۵-۶ سال قبل که حالشان مساعدتر بود سعی می‌نمودند و علاقه داشتند که کارهای مردم را خود مستقیماً انجام دهند و با مردم روبرو شوند ولی از ۵-۶ سال به این طرف که نسبتاً حالت ضعفی پیدا کردند قرار شد دفتر باز کنند و کارها که سنگین شد به آن‌جا رجوع شود و سپس مسئول دفتر با ایشان در تماس دایم باشند و مسایل و مشکلات مردم را حل نمایند تا این‌که مسئله انقلاب پیش آمد و در سال ۵۷ که چهلم تبریزی‌ها در یزد گرفته‌شد و ایشان از آن به بعد و هر شب در مسجد حظیره و پس از اقامه نماز صحبت می‌کردند و مردم هم سراپا گوش و آماده برای همه چیز می‌آمدند و از بیانات ایشان بر علیه رژیم منفور پهلوی استفاده می‌کردند و اکثر شب‌ها مردم خبر می‌آوردند که ساواک می‌گیرد و می‌بندد و تبعید می‌کند و چنین و چنان می‌کند و ایشان می‌فرمودند من برای همه‌ی کار آمادگی دارم و لباس‌های مرا‌ آماده کنید که اگر قرار است من تبعید شوم بروم و در این ایام مرتب جوان‌های پرشور و انقلابی و مسلمان یزد هر شب با وسایل مختلف از قبیل سنگ و چوب و شیشه بنزین می‌آمدند و می‌رفتند پشت بام حضرت آیت الله و تا صبح آمادگی هر گونه دفاع در مقابل حمله خون آشامان یزیدی را داشتند .

ایشان عادت داشتند هر شب بعد از نماز شب که نزدیک اذان صبح بود پیاده می‌رفتند تا مسجد حظیره برای اقامه نماز و پس از نماز صبح پیاده بر می‌گشتند منزل که این اواخر من هم سعی کردم به دنبال ایشان بروم و هنگامی‌ که از مسجد به منزل برمی‌گشتند شروع به خواندن دعا و قرآن می‌کردند و اگر خیلی خسته بودند یکی دو ساعت می‌خوابیدند.