ماده «قرب» که واژه‌ی قربان ریشه در آن دارد، بسیار در قرآن آمده است، اما کلمه «قربان» در قرآن، دو بار آمده است. واژه‌ی «عید» در قرآن تنها یک بار به کار رفته است: عیسى بن مریم(ع) به خداوند سبحان عرض کرد: «خداوندا! پروردگارا! از آسمان مائده‏اى بر ما بفرست! تا براى اول و آخر ما، عیدى باشد، و نشانه‏اى از تو، و به ما روزى ده که تو بهترین روزى دهندگانى».

برخی از کلمات در قرآن آمده که ماده «قرب» در آن نیست، امّا در روایات و به دنبال آن در تفاسیر، از آن به روز عید قربان، قربانی و … تعبیر و تفسیر  شده است. برخی مفسّران در تفسیر «شاهد» و «مشهود»، سخنان بسیار دارند که بعضى، آن‌ها را تا سى وجه شمرده‌‏اند؛ از جمله آن که گفته‏‌اند: شاهد، روز عید قربان و مشهود، روز عرفه است. هم‌چنین در آیه: «و الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ»، از جابر از رسول خدا (ص) نقل شده: منظور از «الشّفع»، روز عید قربان است و منظور از«الوتر»، روز عرفه، است.

درباره‌ی آیه‌ی «فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَ انْحَرْ» در سوره‌ی کوثر نیز اکثر مفسران گفته‌‏اند که مراد از صلاة در این آیه، نماز عید قربان است و مراد از نحر در «وَ انْحَرْ»، کشتن حیوانى است که از واجبات حج است یا منظور قربانى کردن است که سنّت است و بعضى گفته‌اند که مراد از صلاة، نماز بامداد روز عید قربان است و از نحر، قربانى کردن؛ زیرا که پیغمبر(ص) در روز عید قربان، اول قربانى مى‏‌کرد و بعد از آن نماز بامداد مى‏‌گذارد، پس در این آیه خداى تعالى به آن حضرت امر کرد که اول، نماز مذکور را به جاى آور، بعد از آن قربانى کن.

در روایات اسلامی از ائمه‌ی معصوم ضمن تأکید بر فضیلت روز عید قربان، به قربانی کردن نیز توصیه شده است. امام موسى بن جعفر(ع)، از پدرش حضرت امام جعفر صادق(ع) روایت کرده است که فرمود: على بن ابى طالب(ع) مى‏‌گوید: خوشش مى‏‌آمد از مردى که خود را در طول سال، در چهار شب،[برای عبادت]، فارغ می‌نماید: شب فطر، شب قربان، شب نیمه شعبان، اولین شب از ماه رجب.