یك روز حاج احمد آقا به عیادت من آمدند. طبق معمول كه غالباً می‌آمدند، من نمی‌دانستم كه آمدن این‌ها را طبیب من خواسته كه آن‌ها بیایند و به من بگویند. طبیب من رو به من كرد و گفت كه ایشان خیلی اصرار دارند كه بهشان رادیو بدهیم. به‌نظر شما مصلحت است؟ احمد آقا گفت: نه. من گفتم: چرا مصلحت نیست؟ ایشان گفتند: رادیو اخبار تلخ دارد… بعداً گفتند، مثلاً دفتر مركزی حزب منفجر شده عدّه‌ای مجروح شدند. آقای بهشتی هم مجروح شده… من بسیار ناراحت شدم وقتی اسم آقای بهشتی را بردند. شاید هم گریه‌ام گرفت؛ یادم نیست. آن روزها هم حال من عادی نبود. یك عمل جراحی سوّمی هم داشتم. وقتی شنیدم آقای بهشتی مجروح شده از روزنامه و رادیو یادم رفت سؤال كنم. از آقای بهشتی پرسیدم. گفتم كه وضع‌شان چطور است؟ حالشان چطور است؟ گفتند كه آقای بهشتی حال خوبی نداشتند. من خیلی ناراحت شدم و گفتم باید همه‌ امكانات مملكت را بسیج كنیم تا آقای بهشتی را نجات دهیم. بعد من باز هم آرام نگرفتم. گفتم: وضع‌شان بهتر از من یا بدتر از من است؟ گفتند: چه فرق می‌كند همین‌طوری است. بالاخره خبرهای بیرون تلخ است و رفتند.
بعد از رفتن‌شان قدری فكر كردم. به ذهنم رسید كه باید مسئله‌ای باشد. بچه‌های دور و برم را گفتم(بیایند) و از زیر زبانشان مطلب را كشیدم و حدس زدم كه او شهید شده و بچه‌ها گفتند همان اوّل شهید شدند… من چون نسبت به آقای بهشتی احساسات برادرانه داشتم و یك اعتقاد همه‌ جانبه داشتم، با ایشان سال‌های درازی مأنوس بودیم، مرتب همه‌ كارهایمان و تلاش‌هایمان باهم مشترك بود. همین برای من خیلی سخت بود.