واقعه‌ی غدیر حادثه‌اى تاریخى نیست كه در كنار دیگر وقایع بدان نگریسته شود. غدیر تنها نام یك سرزمین نیست. یك تفكّر است، نشانه و رمزى است كه از تداوم خط نبوّت حكایت مى‌كند. غدیر نقطه‌ی تلاقى كاروان رسالت با طلایه داران امامت است.

آرى غدیر یك سرزمین نیست، چشمه‌اى است كه تا پایان هستى مى‌جوشد، كوثرى است كه فنا بر نمى‌دارد، افقى است بى‌كرانه و خورشیدى است عالم‌تاب.

سال دهم هجرت بود و پیامبر از آخرین سفر حج خود باز می‌گشت، گروه انبوهی كه تعدادشان را تا صد و بیست هزار رقم زده‌اند او را بدرقه می‌كردند تا این‌كه به پهنه بی آبی به نام غدیر خم رسیدند.

نیم روز هجدهم ذی الحجه بود كه ناگهان پیك وحی بر رسول خدا صلی الله علیه و آله نازل شد و از جانب خدا پیام آورده كه: «ای رسول آن‌چه از جانب پروردگارت بر تو نازل شده به گوش مردم برسان و اگر چنین نكنی رسالت او را ابلاغ نكرده‌ای و خداوند تو را از گزند مردمان حفظ خواهد كرد» پیامبر دستور توقف دادند و همگان در آن بیابان بی‌آب و در زیر آفتاب سوزان صحرا فرود آمدند و منبری از جهاز شتران برای پیامبر ساختند و رسول خدا (ص) برفراز آن رفته و روی به مردم كردند. ابتدا خدای را سپاس فرموده و از بدی‌های نفس امّاره به او پناه جست و فرمود: ای مردم بزودی من از میان شما رخت بر می‌بندم، آن‌گاه می‌افزاید چه كسی بر مؤمنین در ارزیابی مصلحت‌ها و شناخت و تصرف در امور سزاوارتر است همه یك سخن می‌گویند خدا و پیامبر داناترند.