نیمه‌ی ماه مبارک رمضان بنابر قول مشهور، روز میلاد مسعود امام حسن مجتبی”علیه السلام” سبطِ اکبر رسول خدا”صلی الله علیه وآله” و سرور جوانان اهل بهشت است.
فرازهایی از زندگی امام حسن مجتبی(ع)
مادرش سيدة نساء العالمين و پدرش اميرالمؤمنين بود كه مقام و منزلت آن‌ها بركسی پوشيده نيست. پيامبر اعظم” صلي الله عليه و آله” توجه و محبت خاصی به نوهاش داشت.
امام حسن “عليه السّلام” بهترين دوره‌ی زندگی خود را در زير سايه‌ی پُر عطوفت جدّ بزرگوارش آغاز كرد.
دوره‌ی نوجوانی آن حضرت دوره‌ی ظهور سجايای اخلاقی و كمالات انسانی ايشان بود.
آن حضرت علاوه بر اين‌كه در خُلق و خو شبيه پيامبر خدا”صلي الله عليه و آله” بود از لحاظ قيافه‌ی ظاهری نيز شباهت زيادی به رسول الله”صلی الله عليه و آله” داشت.
پايان دوران كودكی پايان خاطرات خوش آن حضرت بود، نزديك سن هشت سالگی، جدّ بزرگوارش به شدت مريض شد، حضرت فاطمه زهرا” عليه السّلام” او و برادرش امام حسين” عليه السّلام” را پيش پيامبر”صلي الله عليه و آله” برد، رسول اكرم”صلي الله عليه و آله” به آن ها ابراز محبت كرد و فرمود: فرزندم حَسن، هيبت و سيادت مرا به ارث خواهد برد.
به اعتراف شیعه وسنّی ایشان یکی از پنج نفری است« حضرت محمد “صلی الله علیه وآله” وحضرت علی”ع” و حضرت فاطمه”س” و حضرت امام حسن”س” وحضرت امام حسین”ع”» که آیه‌ی شریفه تطهیر در شأن آنان نازل شد.
به مستمندان كمك زيادی میكرد و بر سر سفره‌ی آن‌ها مینشست.
در پيش‌گاه خداوند، بسيار خاشع بود به جهت عظمت پروردگار، اشك از چشمانش جاری میشد.
در پيش‌گاه خداوند، بسيار خاشع بود به جهت عظمت پروردگار، اشك از چشمانش جاری میشد.
بسيار حليم و بردبار بود. شجاعت بینظيری داشت.
