صفت کرامت امام حسن مجتبی(ع) به قدری در دوران‎ ایشان بروز داشت که آوازه آن تمام دیار مسلمین را فرا گرفته بود و کرامت حضرت تنها محدود به مسایل مادّی نبود بلکه شامل کرامت‌های علمی و معنوی می‎شد که در این زمینه اخبار فراوانی رسیده است.

به عنوان نمونه بر اساس روایتی ابوهارون گفت به قصد حج راه افتادیم و وارد مدینه شدیم. با خود گفتیم: ای کاش خدمت فرزند رسول خدا امام حسن مجتبی(ع) برسیم و بر او سلام کنیم، بدین جهت نزد حضرت رفتیم و درباره مسافرت و احوال خود با او سخن گفتیم. چون بیرون آمدیم ایشان برای هر یک از ما چهار صد درهم فرستاد. به فرستاده امام گفتیم: ما نیازی نداریم. او گفت: نیکی امام حسن را بر نگردانید. به نزد امام(ع) بازگشتیم و از بی‎نیازی خود خبر دادیم. آن حضرت فرمود: احسان مرا برنگردانید. ای کاش دستم بازتر بود، چرا که این مقدار برای شما کم است. من به شما توشه‎ای می‎دهم و آن توشه این است که در روز عرفه خداوند متعال در مورد بندگان خود به فرشتگان مباهات می‎کند و می‎فرماید: بندگانم از هر سو نزد من آمدند تا رحمت مرا بخواهند و من شما را گواه می‎گیرم که نیکوکارانشان را بخشیدم و ایشان را شفیع گنهکارانشان قرار دادم.(تاریخ ابن عساکر.ص ۱۵۱).