لبیک که در دل عرفات است و منایم
لبیک که از خویش نمودند جدایم
لبیک که سر تا به قدم محو خدایم
لبیک که امروز ندانم به کجایم
پرواز کُنان زین قفس جسم ضعیفم
گه در جَبَل الرّحمه و گه مسجد خیفم
آن وادی سوزنده که دل راهسپارش
پیداست دو صد باغ گُل از هر سر خارش
دارند همه رنگ خدایی زِغبارش
هر کس به زبانی شده همصحبت یارش
قومی به مناجات و گروهی به دعایند
از خویش سفر کرده در آغوش خدایند
این جا عرفات است و یا روحِ من آن جاست
هم شده آتش‌کده هم دیده دو دریاست
پای جبل الرّحمه یکی زمزمه برپاست
این زمزمه، فریاد دل یوسف زهراست
این سوز حسین است که خود بحر نجات است
می‌سوزد و مشغول دعای عرفات است
دیشب چه شبی و چه مبارک سحری بود
ما غافل و در وادی مشعر خبری بود
در محفل حُجّاج صفای دگری بود
اشک شب و حال خوش و سوز جگری بود
هر سوخته دل، تا به سحر تاب و تبی داشت
ای مشعریان دوش به مشعر که رسیدید
آیا اثر از گمشده‌ی شیعه ندیدید؟
در دل شب ناله مهدی نشنیدید؟
آیا زِگلستان رُخش لاله نچیدید؟
آن گمشده مه تا به سحر شمع شما بود
دیشب پسر فاطمه درجمع شما بود
امروز به هر خیمه بگردید و بجویید
گرد گنه از آینه ی دیده بشویید
در داخل هر خیمه بگردید و بجویید
یابن الحسن از سوز دل خسته بگویید
او در ادامه، اشاره ای هم به صحرای منا دارد؛
شاید به منا چهره‌ی دلدار ببینید
از یار بخواهید رخ یار ببینید
امروز که حجاج به صحرای منایند
از خویش جدایند و در آغوش خدایند
لب بسته سراپا همه سرگرم دعایند
در ذکر خدا با نفس روح فزایند
کردند پر از زمزمه و ناله منا را
یک قافله بگرفته ره کرب و بلا را.