آمد عروس حجله خورشيد در شهود
در كوچه‌ای نشست كه سر منزل تو بود
امشب صدای سبز تو جاری است در فضا
پا در ركاب آمدنت مانده صبح زود
دستِ نسيم، پنجره ها را گشود و رفت
در خانه‌ای كه چشم خدا ديده می‌گشود
ما پرده نگاه به يك سو زديم باز
مانديم مات خنده آيينه ودود
اين چشم‌های كيست كه در من ترانه ريخت؟
از مشرق كجاست كه با من غزل سرود؟
از آن همه شكوه كه در باغ حسن توست
يك ساغر نگاه عنان از دلم ربود
ای بر بلند سبز شرافت نهاده پا
چون ذره‌ای به كوی تو سر می‌برم فرود
از بس به روی صخره صبر ايستاده‌ای
گيتی تو را به صبر«حسن» تا ابد ستود
وقتی كه ذوق فرصت به درود را گرفت
بر قامت صبور تو صد آسمان درودجز سه رقم باده در اين ظرف نيست
مستي مُلك و ملكوت از تو باد
باده به جام جبروت از تو باد
حُسن تو در اين سه جهان ساقی است
در كف او، جام هوالباقی است
تا به كف حُسن تو اين جام هست
هر سه جهان است از اين باده مست