حسین بن علی علیه السلام در بخشش زبان‌زد مردم روزگار بود. نقل می‌کنند روزی مرد صحرانشین مستمندی وارد مدینه شد و از مردم سراغ بخشنده‌ترین فرد را گرفت. همه مردم حسین بن علی علیه السلام را به او معرفی کردند. وقتی در مسجد به خدمت آن حضرت رسید و نیازمندیِ خود را با خواندن چند بیت شعر بیان کرد، امام حسین علیه السلام او را به خانه آورد و به قنبر فرمود: هر مقدار پول در خانه داریم حاضر کن. قنبر چهارهزار دینار به خدمت آن حضرت آورد و گفت: این تمامی پولی است که در اختیار داریم. امام حسین علیه السلام همه آن چهار هزار دینار را از پشت در به آن مرد بادیه‌نشین داد.
منظور حضرت از این برخورد آن بود که چشم آن مرد به چشم او نیافتد که مبادا خجالت زده شود. مرد اعرابی وقتی پول‌ها را گرفت، در حالی که گریه می‌کرد چنین گفت: مگر پول کمی به من بخشیدی که از پشت در آن را به من می‌دهی؟ در عجبم که چگونه این دست‌های بخشنده و پربرکت روزی نیستند.